DAHA DÜN ÇOCUKTUK
daha dün çocuktuk...
ne kadar da mutluyduk gün boyu koşar,oynar,yorulurduk akşam olunca,nasılda hemen uyurduk uykuda ise çok masumduk daha dün çocuktuk... yağ satardık,bal satardık da asla kimseyi satmazdık ihanet,dert,tasa nedir bilmezdik her şeye bir de gülüp geçerdik daha dün çocuktuk... tek katlı bir ev çizerdik beyaz sayfalara bacasında dumanları balkonunda çiçek saksıları bahçesinde meyve ağaçları olan pembe panjurlu düş evler daha dün çocuktuk... mavi dalgalar boyu sevdikçe deniz oluyorduk sevildikçe yemyeşil bir orman ne boğuluyor ne de yanıyorduk daha dün çocuktuk... mavi düşler sokağında yıldızların altında buluyorduk birbirimizi saklambaç oyununda daha dün çocuktuk... yakan top değildi canımızı yakan can bildiklerimizdi,canımıza can katan ruhumuzda derin izler bırakan çocukluk ise şimdi oldu bir yalan daha dün çocuktuk... sonu olmayan ne hayaller kurduk kim bilir her birimiz neler umduk,neler bulduk rüzgar estikçe kum taneleri gibi savrulduk gerçekleri görünce birdenbire şok olduk daha dün çocuktuk... hayaller tükenirken yüreğimizde fırtınalar kopar güz mevsiminde olsa da garip bir gülümseme yüzümüzde bir çocuk ki o,hep bir umut içimizde daha dün çocuktuk... sahi.... zaman ne çabuk geçti de büyüdük biz hani nerede o mavi pembe düşlerimiz bulutlanan gözlerimizde hüzünlü bir nehir göz bebeklerimiz AYLA CERMEN TÜFEKÇİ / 22.07.2015 |