Keşke seni hiç tanımasaydım hüzün!
Uzun uzadıya saatlerce yüzüne bakmasaydım
Saçlarımı usul usul okşarken parmaklarından anlamalıydım oysa
Gözyaşlarıma dokunamadığın her gün..

Vird’ini çekmiş derviş yalnızlığında ,susuz,sessiz
Ufkunu sevdim yeni doğacak bebeksi günün
Çıngırak sesleriyle büyüttüğüm içimdeki gökyüzü
Güneşime gölge olacak kadar terbiyesiz

Ve siz! sen! Onlar
Şehrin en orta yerine oturmuş dakikalarımı kemiren saat kulesi
Felsefesi belli olmayan ,zamandan düçar,ölüm
At gözlüğüne oturmayan, beyaz fildişinden çerçevesi
Derin derin baktikça içine düşüp çıkamadığım kanyonlar

Vagonlar dolu dolu insan götürüp,geriye kemik getiren
İliklerime kadar işlemiş yosun kokusu
Toprak ana ,taş kalpli baba,gece gündüz kardeş
Hareket etmek üzere, insan götürüp,kemik getiren tren


Biletler kesildi,Hüzün sondan dördüncü koltukta
Elinde ahşaptan bir tarak,çaktırmadan saçlarımı taramakta
Ellerinin titremesinden, anlamalıydım oysa
Gözyaşlarıma dokunamadığın o’ gün....