sahi her gün hissediyorum, yüreğimin zelzelesini
her gün derinlerden geliyor rüzgara kapılan ninni
artık türkümüz söylenmeyecek, yüreğim dilimden ırak
sen , boş ver yarım kalan mısraları, kendi haline bırak.

acıyı içime atmak istedim de, gözyaşlarım fırlattı attı dışarı
toprağa düşsün yeşertsin dedi, tez zamanda getirsin baharı.
ahh ! acı inletsen de beni, sen kalbime iyi gelen en iyi ilaçsın
kimliğimi kazandıran , aşk ve ıstırabımı hayallerimin içine katansın

yoksa ben sanıldığı gibi işlevsiz, kiralık bir kalp miyim?
yoksa ben hayal dünyasında gezen, efsane bir basma kalıp mıyım
yoksa sanal yalanlarla yaşayan çakma bir enstrüman bilinmezi mi?
ya da yeni bestelenecek şarkılara doğmamış, seçilemeyen bir rüya mıyım.

bilmiyorum kimin ahını aldım ki ıstırabın bin bir halini beste yapıyor kalbim
kelimelerin anlatamayacağı tüm işkenceleri, kendi ruhuma işledim.
benim mutluluğum acılarımdı ve gözyaşımdı bana yer resimleri çizdiren
beni yansıtandı yüreğim ve bir çocuk neşesiyle, o şarkılarda bırakan.

şimdi yeniden nefeslenmem ve ayağa kalkmam gerek
yeniden kendimde güç kuvvet ve güzellikleri bulmalıyım
tüm zorluklara ve zayıflıklara karşı ilhamımı donatmam gerek
ben yeni bir beste, yeni bir yükle; aşk ve ahenkle kendime varmalıyım.
*
yusuferdoğan