Selam! Bir yeşillik kalıntısıyla taç giymiş orman!
Dağınık çayırlar üzerinde sararan yapraklar!
Selam! Son güzel günler! Tabiattaki matem
Acıma uygun düşüyor ve gözüme hoş görünüyor!

Düşünceli bir adımla ıssız patikayı izliyorum,
Son bir defa tekrar görmek hoşuma gidiyor,
Bu solan güneşi ; ve onun zayıf ışığı güçlükle
Ormanın karanlığını ayaklarımın ucunda deliyor!

Evet, tabiatın can çekiştiği bu sonbahar günlerinde,
Buğulu bakışlarında, daha çok güzellik buluyorum onun,
Bu bir dostun vedaıdır, bu son gülümsemesidir
Ölümün sonsuza kadar kapatacağı dudakların!

Böylece, hayatın ufkunu terketmeye hazır,
Uzun günlerimin kaybolan ümidine ağlıyorum,
Yeniden dönüyorum, ve arzulu bir bakışla
Yararlanamadığım nimetleri hayranlıkla seyrediyorum!

Yer, güneş,vadiler, güzel ve tatlı tabiat,
Size göz yaşı borçluyum, mezarımın kenarında;
Hava ne güzel kokuyor! Işık ne kadar saf!
Güneş ne kadar güzel, ölen bir insanın nazarında!

Şimdi tortusuna dek boşaltmak isterdim
Ölümsüzlük içkisi ve öd karışımı bu kadehi!
Hayatı içtiğim bu kupanın dibinde,
Bir damla bal kalmıştır belki!

Ümidi kaybolmuş bir mutluluk dönüşünü,
Belki hayat benim için hâlâ saklamakta?
Tanımadığım bir ruh belki de bu kalabalıkta
Ruhumu tanıyacak ve cevap verebilecek bana?...

Çiçek güzel kokularını melteme teslim ederek düşüyor;
Bunlar onun vedalarıdır, güneşe ve hayata ;
Ölüyorum; ve şu an cançekişen ruhum,
Üzgün ve melodik bir ses gibi yayılmakta.

Alphonse de Lamartine
Çev. Sunar Yazıcıoğlu