BEN BENDE OLDUĞUM VAKİTben bende olduğum vakit... alırım kendimi yanıma en vefalı yalnızlığımla kendi kendimle konuşur,dertleşirim bakarım gönül penceremden asumanı seyre dalar hayallerime dokunurum nehirlerin denize aktığı gibi gözümden gönlüme akarım gecede deniz olunca hüzün sığmaz içim içime yüreğim çıkmak ister göğüs kafesimden her şey kendi dilince konuşur dinlerim geceyi gözlerim kapalı ben bende olduğum vakit... açarım radyodan trt nağmeyi son ses bana kendini dinle diyor içimdeki ses sükut içinde dinlerken kendimi içten içe bir anda suzinak bir şarkının içinde bulurum kendimi dilime dolanır o şarkının sözleri bir ah çekince derinden kalbim çıkacak olur yerinden gözlerime düşerken gecenin nemi hüzün baş köşeye bağdaş kurar oturur baş koyarım gecenin omzuna beni saran kollarında dalıp giderken çok uzaklara zaman durur bütün maviler uyur ben bende olduğum vakit... koşarım sonsuz ufka doğru mavi bir düşün peşinden zapt edemem kendimi alır başımı giderim yorulmak nedir bilmem bir çocuk aymazlığında azat edince kendimi şaşarım halime bilinmezliğin tedirginliğinde kaybolurum yüreğimin sokaklarında çıkmaz bir sokağa çıksa da yolum yine de vazgeçmem hayallerimden gökyüzüne asarım masmavi umutlarımı ben bende olduğum vakit... geçmez gönlümün baharı gönül ikliminde fırtınalar durur mevsim değişir,kış uyur havada yüzlerce kuş uçar kanayan benliğimde tomurcuk güller açar birdenbire gül dalında bülbüller öter parlak bir yıldız göz kırpar ay gülümser bir suç kendinden utanır gözümün önünden kaç fasıl geçer bir okyanus sessizliğinde boğarım sevinçlerimi hüznümde kıpkızıl gecede AYLA CERMEN TÜFEKÇİ |