Ela Seranad /2
Bizden evvelce yankılanan melankolik
kuytularda vardı bir İstanbul hikayesi... Ve kuytu tenhalarda ; kahkahalar bölüyorken zamanı vakitsiz sessizce yıldızlar düşerken ıssızlığa gözler maziye, yeşil maviye tutunurken Hoyrat kanatlanırken gümüşe çalan martılar,, ,,rüzgar gamsızca şarkılar söylerken sis duman içinde nargileler tüterken romantik kent ışıldayarak değişirken Ayrılık vaktiyle; hasret hüznünü dökerken mehtap şafağa geçerken şair kristal kadehlerde kızıl şarap komasında çelişkilerde erirken Kızıl manzara boğuk fısıltılar acı çığlıklar gecenin çiğdeminde karanlığın ritminde gürlerken ela gözlere tutun yoksa despot ruhun düşecek uğultulu araflara Belki hatırlarsın belki tanırsın ela gözlerinden loş yağmur çiseliyorken damla damla silinirken mazi… Suskun// |