Yürüyorum şehrin dar sokaklarında
Beton Yığınları üzerime gelmekte
Canım sıkılıyor
İçimde Fırtınalar kopmakta
Koşar adımlarla,
Sahile atıyorum kendimi
Oturuyorum deniz kenarında
Canlanıyor gözlerimde,
Mazi de ne varsa
Anlatmak istiyorum dertlerimi
Denize, uçan kuşlara
Denizle paylaşsam hırçınlaşıyor
Köpürüyor dalga dalga
Biri var aslında
Yıllar önce soğuk bir kış gününde tanıştığım
Özü, sözü bir
Yüreği güzel, kendi güzel
Varlığıyla bedenimi güneş gibi ısıtan
Karanlık yollarımı ay gibi aydınlatan
Sırrı mı, dertlerimi paylaştığım.
Hani insan kendinden geçer de
Birinden asla vazgeçemez ya
İşte öyle biri
Can gibi, yar gibi
Onunla sohbet ederken
Ara ara uçaklar inmekteydi şehre
Bir gün o uçakların birinde olacak mı?
Koşar adım karşılayacağım mı acaba?
Hayali bile güzel işte gelmeyeceğini bilsen de
Akşam ezanlarını birlikte dinlediğim
Varlığıyla huzur bulduğum
Neşe kaynağım, gün ışığımın
Ne sesi var, nede kendi artık
Sessizce giderken, bir parça koptu bedenimden
Şimdi yağan yağmurlar da anlamsız
Islak ıslak esen rüzgârlarda
Dinlediğim şarkılarda tatsız
Vedalaşmayı bile beceremedik
Sözleri beynimin her hücresinde
Sözlerimiz, gülüşlerimiz ayrıldı birbirinden
Kazananı kim oldu ki bu ayrılığın
Sonbaharda dökülen yapraklar gibi
Şimdi bu ayrılığın hüznünü yaşamakta bedenim
Her akşam ezanı olduğu gibi
Bu akşam da bekleyeceğim
Yarın da, ertesi günde
Bu can bedenden çıkıncaya kadar
Yine soğuk bir kış günü
Üşümekte yorgun bedenim…

18/01/2018
Son Osmanlı