_ Sadece şu an
dün yok artık
yarında zaten hiç olmadı

zamanı unutup
affetmek hayatı
bütün insanlığın acısıyla yalnızken

ağaçlıklar içinden şakıyan bir serçenin sesiyle uyandım, yalnızlık ile coşku vardı bu seste; gün yükselirken ufka doğru, tekrar sabahın olmasını bekleyen gecede.

_ Böyle ölüm
çok güzel olmalı
kızaran ufuklarda eriyen ay

hâlbuki
insan ancak çocukken böyle korkuyla dolar
görülmemiş bir gece değildi ki geçen gece

neden yapraklar gibi düşmede gönülsüzsün güne, "yapayalnızdır hep yalnız kalan bir kere"-1-.

_ Budur benim çabam
tüm sokakların yüzü
sabaha çevrilirken

yay artık gölgeni güneşli saatler üzerime
ay ve gün
birbirilerinden hüsranla ve mutsuz ayrılırken

hep yalnız dolaşırsın "yapraklar dökülürken yere"-1-; yalnızlık dökülür gökten şehrin üzerine, işte çiğ aradaki o saatlerde yağdı hüznün üstüne.

_ Sana hiç bir zaman sarılamadığımdan mıdır acaba
ömür
vazgeçemiyorum hiç senden

olgunlaşmak
sanırım bu hayatın ötesinde
ve sadece bulutlar yaprakların umarsız hışırtısını duyduğunda

dönüp baktı, yeğin damlalar biriktirip içinde selen; işte kam! O an, inandım yeniden.

_ Birden
seslendi yankı perisi
koyaktan

biri var ki bu düşenleri tutuyor
yumuşak ve sonsuz eliyle
bulutlara öykünüp kavramak için hayatı yeniden

şeddeli arafta durmuş gibi sessiz ve sakince zamanın ötesinden, kim bilir neyi beklerken.