kimse yok muaraladım gecenin kapısını gel… ay düşmeden ferime tenimde uyuyan şaraptır açlık ısırgandır dağ bozumu mevsimler gönlüm tülden ağaçsız salıncak yabanında balsız kovan kokuyor ellerim hayat, adressiz bir sokakta kapı çalmaktır kader ise kapı ardındaki alaycı bakıştır dilim, engereksiz zehir gözlerin ki dokundukça fesleğen can ektim toprağa kış yağdı izi kaldı ölümün karda bir de gizi hey… kimse yok mu çekin üzerimden alfabenizi ve uyandırın uykumdan artık bu şiiri bu sabahta erken ölesim var… ilhanaşıcıocakikibinonsekiz |