Ne damarımdaki kan,
Ne bedenimdeki canmış beni ayakta tutan.
Ne aldığım nefes,
Ne de sandığım gibi,
Herkesmiş beni hayata bağlayan.
Kanım çekilince,
Canım çekip gidince anladım.
Nefesim kesilince,
Cihan üstüme üstüme gelince anladım.
***
Çokların içinde yalnız ben yoktum.
Gerçekte dünya cennetti ama,
Ben başka bir alemde yaşıyordum.
Aldığım solukta boğuluyor,
Bildiğim yollarda kayboluyordum.
Ateşe atsalar donuyor,
Buza koysalar yanıyordum.
Doğruyu yalan sanıyor,
Yalanaysa hemen kanıyordum.
Sen yoktun ya;
Ben o acıyı yeni yeni anlıyordum.
***
Zordu kabullenmek,
Zordu sabretmek,
Tamam bitti demek.
Mümkün mü yeniden hayata dönmek,
Tekrar gülmek,
Bir daha sevmek.
Ne varlığın peşimi bırakıyor,
Ne yokluğun aklımdan çıkıyordu.
Ne sana çıkan bir yol biliniyor,
Ne sensizliğin acısı diniyordu.
Bunu bizzat yaşayınca,
Her gece ölümü arzulayınca anladım.

Celal BAHAR