kar suyuna dokunmakılık bir kış güneşi gibi düşse ellerin saçlarıma kıskanır kardelenler.. bu yağmurlar yok mu toprağa bereket saçan yüreğime yağıyor kaç mevsim.. bir hile gerek ruhun aldanışlarına yetmiyor kıt kanaat dile sürülen umut her çırpınış deli bir rüzgara dönüyor dağ başlarında... en çok sen acıttın en çok sen özlettin kaçışları kendimden.. şimdi bahar gözlü kızlar ellerinde taç yaprakları kırık alıngan varsıl düşlerini zamana yaymadalar incelmiş gülümsemelerine yol arkadaşı... sesinde duymak rüzgarı ellerinle avuçlamak kanayan yürekleri ve kar suyuna dokunur gibi dokunmak acılarına... ne mümkün. |