Ben seni severken akşam olur
Ben seni severken akşam olur
Ben seni severken akşam olur Gün batmaya gölge kalkmaya Ufkun kızılı karanlığa dalarken Dönüşler başlar telaşla evlere Elleri dolu dolu insanlar yürür Pencerelerden tek tek ışıklar Perdeleri delip taşar sokağa Bomboş caddelerle baş başa Ellerim cepte selam dururum Ayın yakınında beliren yıldıza Dönüp de bakmadan giderken Ben seni severken gündüz ölür Fark etmeden karışır kalabalığa Kayb olur kendi huzmesi içinde Gözümde mutlu bir gülümseme Gençlik çağlarımdan esen bir yel Geçmeyen gül kokusu vede kahve Ne gündüz ne gece sadece akşam Her mevsim bir dudak sıcaklığında Velhasıl ben seni severken canım Gün biter kendiliğinden akşam olur Ahmet Coşkun |