soyunurken gece çıplaklığıma
pervasızca bir sen daha değiyor ahıma…




kendi yalnızlığına sarılırken ömrüm
bir şehri daha tarıyorum saçlarında
sendeledikçe, ayağıma takılan her sende
bir ben daha düşüyor yokluğunun üzerine




rüzgarıyım,
sinesinde üşüyen baharın
son demiyim,
tınısında can çekişen sonatın




cinnet geçirdikçe harflerim
kundaklanıyor sancısında bir şiir daha
kalemler cenneti kustukça
bir yeşil daha kanıyor parmaklarımda




ateşiyim,
cehennem rahmine peydahlanan sancılarımın
ebesiyim,
gözlerime düştükçe asılan gün/ahlarımın




aklım,
sevdası gecikmiş infaz
uçurtmalarımı göğünden vurdular
ecelime nikahlı fikrim kadar




sen diyorum sen,
doğdukça cehennemlenen nefsime
kıyamet olurum ben,
sen diyetine, sûr niyetine kefenlenen nefesime…













ilhanaşıcıocakikibinonsekiz