yalnızlık bağının türküsünü
estikçe rüzgar çalar dallar
toprağını gözyaşlarım sular
bilmezsin her geceyi hüznün ağarlar

yüreğim mevsimsiz sızlar
senli kelimeler öpüp yanağımı
hançer olur yaralar sol yanımı
sevda kelamı sarar yaramı

sukut karalar gecenin kalanını
yanar bir sigara,tutuşur dudaklarımda
gece denen kısacık zaman aralığında
farklı bir hayat yaşarım her defasında

aydınlığın çoğalttığı kalabalıklar da
takvim kopar zaman dalgalanır
manasını unuttuğum telaşlar yaşanır
sanki dünya bensizliğe aralanır

gündüzler kaderimin kopuk sayfalarıdır
deniz gözlerine dalan bakışlarım
ellerinde sönen gönül yangınım
ben mazisinde mutlu bir adamım

gelecek denilenin muammasında yarımım
umuda bağlanmış tülbentlerden
alev olup ömrüme gelen
binbir gözyaşımla dökülen duamdın

rahmeti olmaz ya edilecek isyanın
bu yüzden kulaklarım türküde
aklım yaşanılan her an mazide
yaşarım sevda kelamı ile şiirlerde