yüzün astarı olur da lafın derisi olmaz mı?
söylenir başlangıç içinde,sonra gerisi olmaz mı?
hayatımızı çıkarırken hep vitrinlik köşeye
iki umut arasında geçen, hayat bir gün solmaz mı?
****
bir takvim cenderesinde ısıtılan bir hayat
hakikatin aynasında yansıyan çehreler
her gün biriktirdiğimiz şey düşünsene biz memat
kutlarız yenilgimizi kızarmadan çehreler
*****
gösterişsiz yok anımız şeheviye davetiye
rezidanslar bizim olsun fakir fukara ne ala
her cümlemiz sufice kavramlara renk katar
kimse bizi ırgalamaz afra tafra ukela
*****
Hani gönül insanıyız ya dilimizle şevk veren
Hani uzatırız elimizi dikenlere gül deren
İşimize gelmediğine mahalle baskısı cenderen
hayatımız sörf tahtası, uğulduyor boşluklar
*****
ne kadar süslesen de vitrinin ışıklarını
hep bir sahtelik var damarlarda dolaşan
geçmişe dair bir iz yok değerler un ufak
dünyevi bir bedende kusmuklar dolup taşan
*****
kendi başımıza hangi işi hallettik vicdanen
tüm ruhumuzu kirletmenin ne mantığı kaldı?
tek tek peşkeş çektik hürriyetimizi zaaflara
bize bizden başka leş dışında ne kaldı.
*****
ataletin kucağında gün sayar takvimler
tembelliğin örüntüsü karartmış defteri
yol kaybedilmiş umursanmaz labirentli hikaye
ne muhasebe ne kaygı varsa yoksa dünyevi
******
oturmuş bekliyoruz gökten insin zenbille
ne say var ne gayret bize özgün nafile
yapmacık ve yalanlarla umut dolu yarınlara
nasıl bir beklentim olur bendeki bu cehille
*****
ben değişmiyorsam kendimde kim beni düşünür ?
artık ayağa kalkmamızın zamanı değil mi?
yaşamak bir ağaç gibi ve bir orman gibi hür
bize yakışan göstereceğimiz insanlık değil mi?
…..
yusuf erdoğan