ZAMAN RİSALESİ
elleri yakut tozuna batmış sarmaşık sırnaşık bir gecedir zaman
şiir ormanında uzun dalları yüreğime değen hecedir zaman titrek kirpiklerimin ucunda durmadan çırpınan üşümüş bir kuştur kum tanesinden atlara binip giden seyyahlardan kalan bir susuştur nere gidersen git bir an bin yıl gölgedir aydınlığın peşine düşen aşka vuran aksine nefs diye taş atan derviş sensiz nasıl olur şen suya yazılmıştır bu her bitişin çekirdeğinde gizlenir başlangıç o ki durmadan gökkubbenin sonsuzluğunu arşınlayan bir kırlangıç umudun zarını delip hayatın zoruna düşüren tuzakmış zaman biz kenarda durduk kendi keyfiliğinde öyle kendince akmış zaman ali rıfat arku 20/12/2017 istanbul |