balonlarbir olandan dağılmışız bulup tanımak adına birbirimizi duvarların tanrıları dua bekliyor çok çalışmalıyız bir nefeslik bir tabureye çöküyorsun anlayabiliyorum olanlar farklı bu lodos da hiç yaramadı üşüyerek ısınanlara tanımadığın yüzler sarmış mekanı o kara kız saçlarını kırmızıya toplamamış hem çığlığı uzakda herkes -her gün bir bukalemunu kurban etmiyor kış yazı akıl bunaltan bu doğal olurdu olsa birinin çocukluktan kalma uğultusuz yaylağı çıkar biri küfreder boşluğa en loş köşeye soyunur gider ağzı kilit biri kendini olmuyor hiçbiri rüzgarın koşan ayakları gelmiyor -kavakların yelleri renkler kendiliğinden eriyor ritmik -boğaz yanması gibi dudaklarım kimin cevabını bilmiyor kimse diller güneşi öpecek kadar uzun değil üstelik 0047 |
ne çok,
ve
ne tarafa gömsem gözlerimi görülmeyecek gibi de değil.
görmüyor,
gömüyoruz gözlerin sesini.
kimsenin, kimsenin ruhunu bulduğu yok.
Her gün bir rengi daha yutsun ağzım; karnı karanlık insanım.