USLAN GÖNÜL
Behey Gönül! Dara düştün
Rüzgar oldun deli estin Söylesene kime kastın? Yeter artık uslan Gönül! Sular seller gibi aktın Nice insan canın yaktın Döndün birde O’na baktın, Yeter artık uslan Gönül! Çiçekleri koklamadın Sır’larını saklamadın Hesabını aklamadın, Yeter artık uslan Gönül! Kalıbına sığmaz oldun Bulut olsan ağmaz oldun Mevsiminde yağmaz oldun, Yeter artık uslan Gönül! Malın mülkün yok dediler Çocukların hep yediler Kıymetini bilmediler, Yeter artık uslan Gönül! Meydanlarda gezdin durdun Masumlara tuzak kurdun Gücün yetti tokat vurdun, Yeter artık uslan Gönül! Salınarak geziyordun Kuştan hile seziyordun Zayıf bulsan eziyordun, Yeter artık uslan Gönül! Has bahçenin gülü idin Erenlerin dili idin Gariplerin eli idin, Yeter artık uslan Gönül! DOĞANAY’ım yanar içim Senin için yaptı seçim İnsan kalbi biçim biçim, Yeter artık uslan Gönül! Kemal DOĞANAY |