NEDEN GÜLDÜN EY GÜL?
Aşkı sanırdım gönüllerde, fasl-ı bahardır.
Bilirdim bütün güzeller,bir gül-ü ranadır. Gönlüm ararken gülistanda, nur-u dilara Sandım ki güzeller,bir gonca-i mücelladır. Görünüşte bilinir hep,aşk zevk-ü sefadır. Bilinmez ki gönüllerde,aşk başa beladır. Yalnız gezerken kendi halimde,sakince ben. Sandım aşk gönlümde esecek,bad-ı sabadır. Bana doğru içtendi ,yüzündeki gülüşün. Sandım ki daima,gülüşün ahde vefadır. Yıllar her nesneyi soldurur iken durmadan. Benim gülümse solmayan,gonca-i hamradır. Aşk neden bir ağlatır,bir güldürür insanı. Nasıl duygudur,anlaşılmayan dilemmadır. Eller bakarım kavuşur, düğünle gülüne. Benim çektiğimse,sadece cevr-ü cefadır. Aşk yarası unutulur,kapanır bilirdim Anladım ki ,unutulacağı yer mezardır. Bilmem güzeller daima herkese güler mi? Neden güldün ey güzel,karşındaki şairdir. |
Kelimelerin seçkinliği ilk bakışta fark ettiriyor kendini
Bir de yazılanın Yüceliği ,O'na duyulan muhabbetin derinliği yansıyınca mısralara
olağanüstü güzel olmuş.
Gönlünüze sağlık.
Saygılarımla