Otuz iki yıl acısı ile tatlısı ile birlikte geçirdiğim, 55 yaşında meme kanserinden kaybettiğim üç çocuk annesi , sınıf öğretmeni sevgili eşim Suzan Soğukpınar Demirtaş’ın ardından yazılan şiir.

2 Mayıs 2016
takvimden kopardığım en acı yaprak.
gözelerinde beslendi bebeler
bağrında uyudular, büyüdüler.
gonca güllerine kırağı düşünce
göğüslerinde yuvalanmış; sinsi kanser
yara açtı gül teninde...

Soldu gülüm,
Acıbadem hastanesinde
çığlık çığlığa çırpındı yavrular
’annem’ ’annem’
bugün ağlasın,
bütün İstanbul’un erguvanları...
Ağlasın...

Sensiz geçse de günler
gözlerin gözlerimde yalnız kalacak
hasretinle harlanan o kor sönmeyecek
bu ayrılık öyküsü hiç dinmeyecek...

Evimizin odalarında kokun,
gamzeleri çiçek toplayan gülüşün
hala kulaklarımda sesin
dudaklarımda senin susuzluğun...

Ak düşmüş yorgun saçların
tutam tutam dökülse de,
o dinmeyen ağrılar içinde
ne güzeldin be gülüm!

Nereye gitsem izin var
nereye baksam bir anı
aldı benden Suzan’ı...
susuzluğumun soğukpınarı!
bir mayıs yağmurunda yaktın beni...

Ellerimle verdim toprak anaya
Babanın başucunda sonsuz uykuya.
baharla geldin,
baharla gittin..
açsın diye gülleri
gözyaşlarımla sularım baharı
Fikri Demirtaş..
6 mayıs 2017- Malatya