HAZAN MEVSİMİ
Her hazan mevsiminin
gün batımında nükseder, yoğun acılar. Ayrılığın iç burkan dizeleri dalında kuruyan yaprak misali kendiliğinden dökülmeye başlar. Sonrasında kahreden karanlığın içinde, sevgiden yoksun olan şeytani gözleri hissedersin . Bir tükenişin kucağına oturur, hüznün üşüyen kollarında bulursun kendini. Yorgunluktan bitap düşen bedeninde, yaşama sevincine dair bir eserde kalmaz, sarımtırak yaslardan..... Sonunda sende ürkek ve bezgin bir garip yolcu misali, mum ışığı edasında en ufak esintide bile yalpalayıp durursun. İş işten geçtikten sonra anlarsın’ki! Ölümsüz sandığın o aşkların, yalnızca babilin has bahçelerinde açan vargit çiçeklerinin, zehirli taçları arasında gizlenmiş olduğunu. Mete Tekçe |