0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1184
Okunma
Her hazan mevsiminin
gün batımında nükseder,
yoğun acılar.
Ayrılığın iç burkan dizeleri
dalında kuruyan yaprak misali
kendiliğinden
dökülmeye başlar.
Sonrasında
kahreden karanlığın içinde,
sevgiden yoksun olan
şeytani gözleri hissedersin .
Bir tükenişin
kucağına oturur,
hüznün üşüyen kollarında
bulursun kendini.
Yorgunluktan
bitap düşen bedeninde,
yaşama sevincine dair
bir eserde kalmaz,
sarımtırak yaslardan.....
Sonunda sende
ürkek ve bezgin
bir garip yolcu misali,
mum ışığı edasında
en ufak esintide bile
yalpalayıp durursun.
İş işten geçtikten
sonra anlarsın’ki!
Ölümsüz sandığın
o aşkların,
yalnızca
babilin has bahçelerinde açan
vargit çiçeklerinin,
zehirli taçları arasında
gizlenmiş olduğunu.
Mete Tekçe
