hemen hemen her çukurda
etrafında sarp dağlar, vahşi ırmaklar ve çakmak taşı kayalar
ilkbaharla dolan, sonbaharla boşalan
ve her boşalmanın ardında
yangınla harap olmuş bir orman görünümü alan
köyler
köycükler

sessiz ve yalnız tanıkları
dik kulaklı
gözleri kanlı kanlı, boyunları tasmalı çoban köpekleri

uygarlığın sarp dağlara uğramadığının gerçekleri
köylerin sadık emekçileri
beli yaradan kemerli, yük eşekleri

uygarlığın temellerine uğramadığının gerçekleri
kerpiç evleri
sarmaşıklar tırmanmış tahta direkli asmalarına
hemen dibinde mis kokan hanımelileri
karaçalı ağacı sarmış dört bir yanını
uzanır anaların elleri

bütün güzelliğiyle
sevgiyle yaratılan bütünlüğünde
sarı, mor zakkumlara
pembe güllere
hafif esen rüzgarın önünde titreyenlere, ilaçtır elleri

bulutlar arasında kayan küçük akıntılar
çorabı delik, pantolonu kırk yama çocuklar
yanaklarında yuvarlanan birkaç damla göz yaşına
ilaçtır, sarılınca analar

köylerde
köycüklerde
gövdeleri ayaklarını sürüklediğinde
peynirler mantar gibi kabarır süzekte
bakışları saz örgülü sepetlerde
analar süt beyaz günlerde

hayvanların yalağında kaya tuzu, çatlamış ellerinde sızı
kah öfke, kah sitem
doğurgan ineklerine, sütlüsüne- sütsüzüne
yemine, suyuna, gübresine
ahırın zıvanadan çıkan sineklerine
kuyruğunu kısıp, geviş getiren tembel öküzüne
sürüne sürüne

uzaktı bir yudumluk mola uzaktı
uzaktı köy analarına

hızlı adımlarla geçtiler kesekli tarlaları, patika yolları
çok değil, bir lokmaydı belki de
umut yakınında
külrengi kayıtsızlığında
umut uzağında, hayatın katılan kahkahasında

köylerin, köycüklerin anaları
şalvarındaki ahır kokusuyla, yazmasındaki toz bulutuyla güzel
başını dizlerine eğdiğinde, inleyen nefesiyle
uykuyla savaşırcasına titreyen gövdesiyle güzel
tepeden tırnağa güzel

şimdi anıların
şimdi sarp dağların
şimdi vahşi ırmakların ve çakmaktaşı kayaların ötesindeyim
keder içindeyim

yitik köylerimin fedakar anaları nerede
ben nerede
yüzüm soluk kış manzarası
gülüşüm siyah beyaz resimlerde
.
.
.

senin şiirin kadar anlamlı olmasa da, bir zamanlar ben de yitik köyümü ve fedakar analarını anlatmıştım, şiir olsun diye değil, yürek yeniden dolsun diye
içim ısınsın
ısınayım bir kere

her ne kadar, o analardan birinin sıcak eli değmediyse de elime

yine de

fedakarlıkları hiç götmedi gözlerim de

her ne kadar anne olduysam da

hala özlemim de

hep bir yanım çocuk işte

Saygılar
.

Müsadenizle tarafından 5/13/2008 12:25:11 AM zamanında düzenlenmiştir.

anam
ben bilmeden taşınmış
yeşil gölü- açık tenli güzel kadınmış.
başımla sallamışım beşiğimi, kendimi uyutmuşum. ağlamamışım hiç.
iyi ki de ben bilmeden taşınmış. dayanamazdım hiç.

şimdi ana kimdir, ne iş yapar, neden bu denli konu edilir gözümde canlandıramıyorum bile. analı büyümek bana ne getirecekti de bilemiyorum.
gene de senede bir kaç kez özel günlerde bir yere kapanıp için için ağlıyorum. ya da kimsenin olmadığı dağlara-ormanlara dalıp gidiyorum. bu saatler değil günler sürüyor. öyle rahatlıyorum.

gebe kadınları, çocuklu anaları görünce içime kaynar sular dükülüyor.
ulu orta sarılıp öpmek geldiği oluyor içimden. hoş bir sevgi, sıcaklık daha çok yüreğimde sızlama hissediyorum....

doğurmak.. insan doğurmak... aklımın ermediği...

anneleri çok seviyorum kısacası.

saygılar
i.durmuş