çağırıyorlar birinikoşular esiyor uzaklardan kısrak başı memedin zindanından mektuplar bir papatyanın çaresizliği kesip geçen küfüne yorgun demir parmakları ezelden söz de öyle affedilmemişmiydi buncacık ağaçların yaprağında kuleli taşların yükü hayret nefes alamıyor bulutlu avuçlar fısıltıya deyiverecek şeyin yok kuyuların gözlerine çıkan merdiven duvarın karnında onca tekmenin kıpırtısı 0032 |