Kim bilir
Belkide şimdi hayattaki son anlarım
Belkide bu sonsuzluğa yazılan herhangi mülteci bir şiir
Son kez bakıyorum suretine hayallerimin mahseninden
Son kez tutuyorum ellerini düşlerimde


Beni Sorma artık ne haldeyim
Araftayım
Kederdeyim billiki meçhullerdeyim
Ak ile karanın tam ortasında
Beni bıraktığın yerde
Rotasız bir geminin son seferindeyim

Beni Bilirsin seni ne çok severdim
Taparcasına kanarcasına
Ölüm ile nefes arasında
Son Bir nefes daha çekiyorum seni içime

Damarlarımdan kanım cekiliyor bir anda
Güpe gündüz Düş bahcelerim yağmalanıyor
Gelmeyecegini bile bile
Son kez fısıldıyorum adını Gri Gökyüzüne

Aklım kıymada
içimde cam kesiği derin bir yara
Hani derler ya her son bir başlangıç diye
Son oluyorumda
Son kez bakamıyorum gözlerine

Çöl ortasında avuçlarıma yağıyor kar taneleri..
Üşüyorum.
Eriyip gidiyorum da kimsesizliğimin mahseninde
Hiç kimseler duymuyor sesimi
İsimsiz bir mezar tası örtüyor c-ansız bedenimi

Bir Şiirin intihar günlüğünden yazıyorum şimdi sana
Bu gün Şiir son kez yükselecek Gökyüzüne
Son kez üşüyecek ellerim
Son kez atacak kalbim sen diye

Kuşaların sesi son kez çınlayacak kulaklarımda
Son kez b_akacağım Gökyüzünün gri rengine
Son duâ’ ya da acarken ellerimi
Son kez yazacağım adını gri sayfalara

Ve
Son bir yaprak’ta düşerken dalından
Son tren’de ayrılırken gâr’dan
En son Gemi’de demir Alırken limandan
Ben Seni yazacağım
Kör bir Şairin mürekkepsiz kalemiyle kundaklanmış C_ansız düşlerime..

Bahattin DELİCE