İnsan kendi yalnızlığında kaybolur mu hiç.
Kendi düşünceleri içinde boğulurcasına  boğuşurmu.
Gecenin korkunç karanlığıyla.
Kendinden nefret edip küsermi hayatına...

Yüzündeki masum gülüşü neyin uğruna kaybeder ki.
Neye harcar zamanını.
Gülmek varken
Sevmek varken
Yaşamak varken.
Neden sırt döner hayatına.

Hep iyi olmaya çalıştıkların değilmidir aslında seni kötü yapan.
Mükemmel olma isteği ne çok şey kaybettirdi bize.
Kime iyi görünsen, başka bir taraftan açılır yeni yara.
Yetmedi mi yüreğinde ki yaralar.
Neyin acısı bu kapatmaya çalıştığın.
Gizlemek için yeni yaralar açtığın.

Gözlerindeki ışığın sönmesi niye.
Yüzündeki rengin solması.
Yüreğindeki umudun tükenmesi.
Kalbindeki sevginin boşa akıp gitmesi niye.

Akıl işimidir geçmişine kızıp, geleceğine ceza yüklemek.
Öğrenilmiş çaresizlikten ne zaman kurtulmalı insan.
Tüm kapılar sana sonuna kadar açıkken.
Neyin beklentisidir bu.

Hayat bir masal değil ki.
Ne beklediğin beyaz atlı bir prens var.
Ne de arayıp bulabileceğin bir Sindırella.

Yeni yollar keşfetmenin zamanı gelmedi mi.
Artık kimseyi gözünde büyütmemek
İncitme korkusu olmadan
Yaşama vakti gelmedi mi sence de.

Hadi gel kurtulu verelim bu acıdan.
Ne varsa sana yük olan.
Boşalt gitsin bu şiirin satırlarına.
Gözyaşlarınla akıp gitsin toprağa.

Sen artık üzülme
Takılma geçmişe.
O güzel gülüşünle canlandır yeniden tüm doğayı.
Her taraf yeşersin gülüşünle.
Yeni güneşler doğsun sevginle.