seni melek yapan
kanatların değil
bil/iyorsun bunu..

zamAnın
çöllerinden geliyorum
alt dudağımda kuraklık
vaha..

öğrendim
bütün çıkmazlarını
denizlerini ve dalgalarını
sonra
hırçın şehirlerin..

içinden geçip
tünellerin
lodosun savurduğu
ipi kopuk uçurtmalarda
kaybettim ANılarımı ki
çivi izleri kalmış
bir ağaç
gövdesi gibiyim şimdi..

kırıp bir sonraki dalı
fırlatıyorum yere..

yalnızlığım
iki parça artık
ve savaş
kıyılarıma kadar yanaştı
bütün gücüyle..

aklımda
avuç içlerimden kayan
bir AN ve başka/hiçbir şey…

hı hı

evet
kör ebeyim bu oyunda
sobe! diye bağıramam
kendime..

dur/dum.

ve sen,
sıyırıp mavi göğü
omuzlarından
gümüş bulutların altında
bırakıp beni
kaçıp gittin.

boşluğuna karanlığın..

ölürken hücrelerim
ve kırılırken hayallerim
söyleniyordum,
hiç öpmediğim
parmak uçlarını çekerek
ağız boşluklarıma
bildiğim her şeyle

susarak
sana/susayarak

bir sigara yakıp
yüreğimdeki dumanı
yarama bastırıyorum.
savrulup gidiyor saçlarında
külün ki

bir ölümlü
ruhunu kaybediyor.

zaman geçiyor
aradan ve yaradan

olduğu gibi duruyor
koklanmamış
TENinin kokusu

sen ki
en bilge yanıydın duygularımın

gel……..

yüreğimi yurt say kendine..





(…)