KOPAN PARMAK
KOPAN PARMAK
Kırık kanatlarıyla koşuyordu. Bir komutanın ölüm emriydi. Sıcak boğuk nefesi, Anafartalar yokuşunda nerdeyse kesilecekti. Boğazın sert rüzgarları Saçlarını okşuyordu. Alnında terler birikmişti. Tüfek çalışmıyordu! Çünkü parmağı kopmuştu. Bir saniyede olsa, Bir şeyler yapmalıydı. Tüfeğin namlusuna, Dişleriyle sürdü mermiyi. Yürüdü düşmanın üzerine, Öleceğini bile bile. Çünkü söz konusu vatandı. Onun için, Komutanın emri, her şeyden önemliydi. Kopan parmağının yerine Taktı dişlerini. Duymadı bile!.. Yusuf Yılmaz |