Konuşamayan Duvar
Kamaşıyordun gecemin orta yerine yine
Mavisi eskimiş gökyüzüyle.. Çatlamış dudağında evrenin Koştum çok Yetişemedim . Sonra uçmayı öğrendim, Çoğu zaman çakılsamda yere. Gördüm sonbaharlar kanıyordu gökyüzüne Karanlığa inat sokak lambalarının aydınlattığı geceler ... Ve bir o kadar da sahte dünyanın içinde buluyordum verdiği sözleri Doğrusunu söylemek gerekirse tutamadığın sözleri . Meğer vedalaşmak ne kadarda ağırmış. Elimde bir eski maviyle körelmiş duygulara Konuşamayan duvarlara yaslıyorum sırtımı şimdi ... |
Kalemin susmasın
_______________________________________selamlar