Akar cüretkâr adımlar, yürür üstümden şehir,
Güneşine mil çekilmiş günler gözüme zehir!
Gökkuşağı soldu ya, yakar, içimi dağlar,
Şu erguvan duruşuyla yıkar içimi dağlar.
Asi yağmurlar bulur hep sancılı toprakları,
Ve rüzgâr tanır dalından inecek yaprakları.
Maviye susuz göğü ne yapsın beyaz kuşlar,
Kuğu’nun son ötüşü… Vefalı son bakışlar!
Yarını alınmış gün, akan bir göz bebeğidir,
Gözyaşını okumak da gönül yeteneğidir.

Durur ifrit eylemler kalır üstümde şehir,
Yıldızları çekilmiş gece üstüme zifir.
Hazin bir hakikattir: gök kaygan, yer tutucu,
Hayatın kalbine dek iner bu yolun ucu.
Sürgit isyan hisleri terkimde beni tutar,
Yakısı nisyanların gem vurur, dağı yutar.
Su bakışlı şafaklar, serin başlı vakitler,
Gölgeli ellerini çeksin şerli akitler!
Kışkırtıcı düğümler nefesini soğursun,
Bir kardelen muştusu şafakları doğursun.

Göçer saralı saatler kalkar üstümden şehir,
Ve Göç ikindileri bakır ufka yükselir.
Boşanır sevinç bendi ışığa varır yağmur,
Gökkuşağı dağlara kemer diye vurulur.
Artık cımbızla değil kürekle kelime seç,
Enkazını dök hüznün, kanatlanıp aşka geç.

Şair, yaşamak budur, gerisi efsun, kelam,
Sen kendini terk etme! mahşer odur, vesselam…

Osman ARSLAN, 10.11.01, Çamlıca-İstanbul