adam
yağmurda bekleyen adam
elinde semşiyesi yok gibi yağmurlarda ıslanırdı kırkikindiler vaktinde ne zaman düşse başı derde bu köşebaşında olurdu her gelişi biraz daha yavaştı kimsesi yoktu kimsesi var gibi beklerdi yağmurda bekleyen adam şemsiyesi yok gibi ıslanırdı uzun caddelerde kısa bir cümle bile kurmazdı hiçbir cana uzak değildi herkese yakınlığı vardı birtek kendine uzaktı belki ay kadar belki yıldızlar ne canı yanardı nede ağlardı yağmurda bekleyen adam birgün beklemedi yağmur yağarken gitti uzaklara dönmedi bir daha bir fotoğrafı kaldı o fotoğraf altında yazılı bir hikayesi bu yarım hikayeyenin herkes yazdı kendince sonunu fakat kimse görmedi yağmurlarda şemsiye açtığını a.y |