Ben cehalete düşmüş bir allameyim
Zihnine şeytanlar üşüşmüş bir avareyim
Ben Efendisinden kaçan bir köleyim
Ben cenneti düşleyen cehennemliğim

Söküldü bir bir umudumun silsilesinin zinciri
Bilmem unutkan mı bu yürek yoksa kinci mi
İncindi gönlümün aynası göstermiyor gerçeği
Beynim yaktı maziyi hayat ruhuma taktı pençeyi

İnsanlar acımıyorlar ve kırıyorlar kalbimi
Kirletiyorlar aynadan parlak berrak nehrimi
Gözlerim kapalı çünkü berbat ediyorlar seyrimi
İşlerine gelmeyince sözlerim,akıtıyorlar zehirlerini

Elimde kendime yararsız asam,sırtımda derviş hırkam
Suretim yokoldu yansımalarda,kalp bu mabette hep ham
Ressamın tualinde ki siyah boya şairin şiirine ilham
Ömrüm huzura hayran ona eriştiğim an en görkemli bayram

Tek yön değil dünya,hayat acıyı öğretti ama alıştırmadı
Geride kaldım çünkü şeytanla sinsice kadeh tokuşturmadım
Zordu tertemiz olmak,yordu doğru yolun çukurlu yokuşları
Sardı keder sarmaşığı,kimine ölüm bana ise hayat hiç yakışmadı

Uzaklaş hayal kırıklıkları yaklaş huzurlu istikbalimin gecesi
Karabasanlarım ağlaşıyor içimi titretiyor yarınımın bilmecesi
Öyle yalnızım ki duvarlarda yankılanıyor kan dolaşımımın sesi
Yine de bir ümidim var bir gün saracak beni gündüzün gölgesi...

Zorunluluklar zindanındayım kurtulup prangalarımı kıracağım
Beni gecelerce ağlatan insanları bu zindanın dibine batıracağım
Beni infaz edenlerden yaşattıklarının hesabını soracağım
Dönüş yok gemilerim battı,gül gibi ya açacağım ya solacağım

Gökyüzündeyim seyrediyorum servet düşkünü beşerleri
Bakıp seviniyorum haramı eşelemeyip rızkıyla neşelenenleri
Huzuru bir çocuğun balonunda pamuk şekerinde buluyorum
Her kalp atışım uçurum ucu,anladım ki ben umudu soluyorum...