ZAMAN VE ÖMÜR (347)

Aslında çok hızlı habersiz akar.
Gittiğinden bilgi vermez kimseye.
Birilerini de ardına takar.
Hiç durmadan gider sormaz kimseye.

Bur da zikredilen zaman ve ömür.
Bütün bu olanlar haktan bir emir.
O hep devam eder ömür tükenir.
Dünya bile onun kalmaz kimseye.

Onun ne yazı var ne de kışı var.
Güneşe aldırmaz ne yağışı var.
Gece gündüz ayni bir gidişi var.
Dost olmayı bilmez varmaz kimseye.

Aslında yolculuk uzun olsa da.
Yolsuz mekanlarda yaya kalsa da.
Yalnızlığı kendi ile bulsa da.
Kast olayım demez dolmaz kimseye.

Hani bir söz var ya, zamansız olmak.
Yine bir söz daha, zamanı bulmak.
Olmuyor ki, giden zamanda kalmak.
İçinde bırakır salmaz kimseye.

Öyle bir akış ki, der Zayi Ozan.
Yol ve yordamı da değildir bozan.
Ta geçmişten güne ha bire yazan.
Amel defterinden demez kimseye.

İlhan ATEŞ (Zayi Ozan)
Ankara, 27/08/2017 Pazar
Yayın : 28/08/2017 Ptsi.
www.edebiyatdefteri.com/siir/1113992/