Azrail'e
Gece kırgın.
Gözlerin ip iri dikildiği kara geceden kaçan akrep-yelkovan yalnız. Tez gel tez gel ki beyni sancılayan, üstüne yıldızlı gök değmeyen, sazende köleler yalnız. Ağrıyan yerlerine korkuyla bakanların bildiği bir yalnızlık bu. topraktan gelen toprağa ayağını basamıyor, korkuyor. Ufalanıyor toprak ayağını uzatıp topuğu yere değdiğinde. Gece menekşelerinin baygın buğusunda tortop olup ayaklarımı bağrıma batırıyorum ve ay kırıkları düşüyor topraktaki böceklerin üstüne böceklerin ve gündüzü göreceklerin üstüne. Kibirli ve hain bir sesle inliyorum geceye tez gel tez gel ki bitsin, biteyim, gün ışımadan, İsrafil sura üflemeden. |