Uzun zaman oldu, yazmadım.
Yazmaya vakit mi olmadı, gerek mi kalmadı bilmiyorum...
Yazmadım işte.
Sanki yazdıklarım çok mu değerli şeyler, sanki çok mu önemli? bilmiyorum...
Yazacağım artık işte.
Bu gün bir başlangıç, bir dönüm noktası. Bugün yokoluşumun varoluşu..
Şair yazmış ya; "her sabah uyanıp neden ölmediğime lanet okuyorum"diye..
İşte o sabahların ilkini yaşadım.
Lanet okudum, " sus öyle lanet okuma " diyen SENim yoktu..

Gün aymış diyenim yoktu işte...
Cevap yazmadığım için kızanım yoktu, sitem edenim yoktu.
Artık olmayacağını idrak etmem zaman alacak sanırım.
"Yokluk ne zormuş" demem zaman alacak sanırım..
ÇÜNKÜ yok diye hissetmiyorum.
Gece yarısı oldu, tam bir günü devirdik, devirdik dedim değil mi?
Nasıl alışacağım tekil konuşmaya, tekil yaşamaya.. yani sensiz yaşamaya?
Biliyorum sen benden daha betersin şu anda, suskunluğunu binlerce kilometre uzağından bile duyabiliyorum.
Hissedebiliyorum acını.
Yoksa bu benim acım mı?
Yo sanmam ben bu acıyı yalnız başıma yaşayamam, BİZİM açımız bu !
Korkma, tek başına yaşamayacaksın bu acıyı, bu yoksulluğu, bu yalnızlığı.
Herşey bir kenara, beynimi kemiren tek şey; beni bir daha kimse, hiç kimse böyle sevmeyecek..
Hiç kimse konuşmadığım anlarda bile beni anlamayacak senin gibi,
dahası; ben kimseye sana olduğu gibi ait olmayacağım..
kimse ruhumun ta kendisi olamayacak.
Dahil olmayacak kimse nefesime, anılarıma, anlık sinirlerime,sevinçlerime.. benliğime.

Kime küfür edeceğim ben şimdi? Birine kızdığımda, istediğim olmadığında,
enayi yerine konulduğumda, ezildiğimde, yorulduğumda..
kime küfür edeceğim şöyle?
Kim çeker beni?
Naletliğimi? öfkemi? ukalalığımı, çok bilmişliğimi kim çeker şöyle?
Kime şımaracağım ben şimdi?
İçimdeki çocuğu sen çıkarttın.
Kim avutacak şimdi o çocuğun yoksulluğunu.
Kim onun suskunluğunu bozacak, kim gülümsetebilecek o çocuğun yüzünü,
dahası kim görebilecek artık o çocuğu?
İçimdeki çocuk seninle çıktı günyüzüne,
tuttu senin içindeki o çocuğun elinden, mutluydular be..!
Güldüler, oyunlar oynadılar, şımardılar, birbirlerine can oldular, ve birlikte..
el ele, ruh ruha öldüler..

Çocuk katili oldum ben.!
Bak şimdi yaa.. Hiç yoktan bir de bu suçluluğa büründü ruhum.
Ruhum mu dedim? Pardon. Benim ruhum yok artık.
Senin ki ile gömüldü anıların bin kat dibine.
Dokunmayalım onlara. Orda ne halleri varsa görsünler.

Bu ilk gün ya..
Kafam karışık malum, anlarsın sen nasılsa.
Yazacak milyonlarca şey var ama beynimi toparlayamıyorum..
Anlatacağım her şeyi. Tek tek anlatacağım.
Kimisini okuyup, dinleyip gülümseyeceksin merak etme,
ama kimisini sadece kendime saklayıp kilitleyip hapsedeceğim acımasızca...

Hazırmısın bir Mücrim’in güncesine..