göçü elzem kuş misali kanatlarıma rüzgar takıp gidesim
ve taşıyamadığım karanlıklara inat son bir defa güneşi öpesim var




git gide denizlere benzer oldum sen gibi
diz kapaklarındaki yaralarına zaman yerine tuz bas sende ben gibi
bir buluta da ağlamayalı çok ça kanat birikti zindanlarında bilirim
şimdi kır zincirlerini ve uç uçabilirsen dibine kadar gömüldüğün esaretinden




bütün gitmelerimi gömmüştüm oysa dilimin çıkmazlarına
uslanmaz tüm renklerden merdivendim boynundaki gecelere
şimdi doğmuyor artık ay omzunda
ve batmıyor dikeni koynunda açamayan gül bahçelerinin




ne zaman boy versem
ayakları yere değmiyor suyu çekilen yüreğimin
denemedim de sanmayın
her seferinde üç beş beden büyük geldi yaşamak kanı çekilen siluetime




su aldıkça hayallerim
toprağı düşler oldum
sorar oldum kendime aşk neresinden başlar insanlığın
ya da masumiyet neresinde son bulur aşkın




g/izime kapanacak kadar kapattım kendimi aşka
yakınından kaçar oldum uzağımın
perdesini araladığım bir sahnede süpürülesi tozum artık
tutun zerrelerimden ve karışmadan ise dumana son defa öpün beni susuşlarımdan…















ilhanaşıcıtemmuzikibinonyedi