İnsanın içinde susturamadığı tek sestir vicdanın sesi. Onun konuştuğu bir insan modelinin ahvalini aktardık mısralarımıza. İnsanın en acı günü vicdanının sustuğu ya da sesinin kısıldığı gündür bence. Çünkü onun konuşamadığı zamanlar, adaletin ve saadetini dünya halklarından uzaklaştığı talihsiz zamanlar olmuştur. Hep konuşan ve hep duyulan vicdanlara sahip olmak umuduyla...

VİCDANIN SESİ
Aklarıma bakma sen ömürle ahdim bitti
Bükülen belim için süren var mı merhemi
Dostların biri gelir biri gider bitmezdi
Yalnızlığa büründüm şimdi böyle mi oldu?

Hazan mevsimi gelmiş dökülüyor saçlarım
Artık inci değiller sallanıyor dişlerim
Aynalara bakarken parlamıyor gözlerim
Gençlik heyecanlarım söndü virane oldu

Yemek saatlerini sabırsız beklermişim
Soğan ekmek de yesem tıka basa yermişim
Şu ölümlü dünyaya boşa gönül vermişim
Avare çabalarla iştahıma ne oldu?

Diyet ödesem de boş sendim yok tapum yok
Mezara gireceğim rezidans yok servis yok
Kirini at tevbe et Hak’tan gayrı gören yok
Bugüne dek zulmette debelendim ne oldu?

Artistmişim şuhmuşum havalı ahuymuşum
Gözlerime bakanı yakıp kavururmuşum
Şimdi kafese girmiş kanatsız kuş olmuşum
Aklım nerdeymiş benim inat ettim ne oldu?

Desinlerde gezmenin sonu işte nisyanmış
Vefayı bilmeyen tek o sorumsuz insanmış
Meğer kimse değilmiş beni nefsim yakanmış
Sermayemi İslam’dan esirgedim ne oldu?

Kötü düşüncelerim kara bahtı getirmiş
Zengin muhit servetin fiyakası ne imiş
Yarış ettim komşuyla ne takınmış ne giymiş
Haset alevlerini körükledim ne oldu?

Layık olmak istesem çalışsaydım kulluğa
Divane aşık gibi düşmeseydim hülyaya
Doymak bilmez nefsimi dinletseydim Allah’a
Mazluma sırt dönerek çamurlaştım ne oldu?

Ayşe Ciplioğlu Kaş