...KADERİM...

Boyun mu eğerdim ben bu hasrete?
Beni senden ayrı koydu kaderim.
Genç yaşta düşürdü zalim gurbete,
Ayları, yılları saydı kaderim.

Çıkmadı karşıma, sırtımdan vurdu,
Zemheri ayında yaktı kavurdu,
Vermeyi bilmedi, isteyip durdu,
Meteliğe kadar soydu kaderim.

Ellerimi sıkı sıkı bağladı,
Acımadı, yüreğimi dağladı,
Gözyaşlarım garip garip çağladı,
Sinem delik deşik oydu kaderim.

Bir zaman dedi ki; geç Erciyes’i,
Geçtim amma ağır oldu geçmesi,
Beynimin içinde inleyen sesi;
Ne işitti, ne de duydu kaderim.

Nerede, ne kadar yaşarsan yaşa;
Birgün yazılacak ismin bir taşa,
Ne feryad, ne isyan etmedim hâşâ,
Demek ki benim de buydu kaderim.

Gençliğim yitirdim sıladan ayrı,
Şimdi dönsem bile, olmaz ki hayrı,
Niyazi özleme alıştı gayrı;
Sayende hasrete doydu kaderim.

N. Karaalioğlu/ 05.07.’17