Yüreğim Mezar dolu...!
Artık bir kahve içip,Kırk yıl hatır güdemem
Herkesle ayran içip,ayrı düşmek evladır! Merhaba!"hayır"sözü,kimseye "Evet"demem Tek güvendiğim varlık,yaradanım Mevladır! Dost bildiğim vefasız,o nankör insanların Selasını okuttum,sırada Mevlütleri Yüreğim mezar dolu,dostuyum hayvanların O yüzden daha yakın,bana sokak itleri Kan bağı can bağının,serdim ipe ununu Bir pamuk ipliğine,bağladım her birini Önceden ak görünen,Karamanın koyunu; Sonradan belli etti,içindeki kirini Ah o sinsi bakışlar!,farkına varamadım Gemi doluyken her gün,hep dört gözle baktılar Ne zaman ki;fırtına,vurup yelkensiz kaldım; Okyanus ortasında,limansız bıraktılar Doğmasın artık Güneş,yüzsüzlerin gününe Zifiri karanlıkta,gömülüp kaybolsunlar Nankör yaşamlarını,koy saysınlar dününe! Cehennemlere yakın,benden uzak olsunlar Şu kısacık ömürde,kalbi mühürlenmişse; Zaten yaşayan ölü,nefeste fayda etmez Birde pişman olmayıp,hele böbürlenmişse Kırk dereden su getir,temizlenmeğe yetmez! Ozan karapece |