ÖLÜM
yıkadım...sardım..yolladım huzura...sevdiğinden korkmazmış insan
Kurumuş toprak misali nefeste ki o son an Ruh bedenden ayrılır cismidir geriye kalan İki kemik birkaç da çürümüş kas Vucut mu dediniz ? sanki bildiğin kalas Buz gibi bir beden yıkanır huzura çıkar Solmuş bir tülbent çeneyi çevreler sıkar Sıralı ölüm derlerdi bu acının adına Lakin ben alışamadım dilde buruk tadına Hüzün rüzgarı sardı yeri göğü her yeri Ne can kaldı ne renk görünen sadece deri Bağır çağır suskunluğa bürünüyordu zaman Yer kayar ayağımdan tutun beni el aman Kalem kağıda sığmaz sanki hiç bir kelime Bir kefen verilir ki al sar diye elime Kan donar nefes durur işte o büyük an Yaz sıcağında da bil ki üşürmüş insan.. Selma Çanakçıoğlu 27 Haziran |
Beğendim...