Ağlar...
Oldu gülen gözlerim
Tesir etmez
hikmetten uzak sözlerim
Özlerim, hasret çekerim,
sır olur sinemde kederim

Hicranın
değişen mevsimlerinde
hüzünle ümitlerimi güftelerim
Sabrı edep bilirim, nasibi haktan
dilerim, miskinliği acziyeti ötelerim

Teenni
ve zarifliği severim,
yüksek sesten çekinirim,
samimi olamayan her niyet
ve amelden uzak olmayı dilerim

Bilmem ki...
Beni üzmekten ne anlarsın
Sabır ve teenni diledikçe azarlarsın
İçim dolar, kelimeler boğazımda
düğümlenir umursamazsın

Bilmem ki taş mıdır kalbin,
bu kadar sessiz
feryadımı hiç duymazsın
Razı olmak,
edebe kanmak,asabiyeti
dışlama mı karsınırsın

Yahu
ben insanım,
insanlaşmak adına yol alan
davacıyım, sana
kaba davranmayacak nefsime
uymayacak kadar sağlamım

Hicaza...
Giderler, arınmak isterler
Hissiyat dünyasında
açılan sahnede gözyaşı dökerler
Hacer’i yad ederler,
zemzem için sıraya girerler,
huşu ile tavaf ederler

Resulü
Zişan efendimizin izlerini
ve tavsiyelerini dinlerler,
hoca efendi ne derse onu söylerler

Garip bir
hediye alma yarışına girerler,
hasreti, firkati daha
yakından hissederler ve özlerler
İnsanlığın rehberi ve önderi olan

Resulü
Ekrem efendimizin
hassasiyetini, teenni sini, ahlakını,
sabrını, fedakarlığını, cefasını
bilmem ki ne kadar içselleştirirler

İlhak
edilmiş akideleri,
zihinleri kuşatan hurafeleri,
mitoloji adına sahiplenen
gayri İslami öğretileri terk mi ederler

Mustafa Cilasun