Vakti gelir elbet,
direnişlerde yerlerde sürüklenen analar
hamur açar, odun ateşinde pişirir
şen sofralarda çınlar kahkahalar
bebeler analarının ak sütü gibi bembeyaz yaşar
kadınlar çiçekli yemenileriyle, havalanan etekleriyle düğün alaylarında halay çeker
Babalar ekmeğin köşesini birlikte koparır oğullarıyla
uçurtma uçurur, çimenlere uzanır sere serpe
Gelmez mi?
Gelir elbet vakti
Doğu-Batı
Kuzey -Güney
buluşur aynı bulutun altında
yeryüzü sofralarında
güneş sıcacık sarar
yağmur damlaları ışıldar saçlarında.

Gelir vakit
Ey yüzünü görmediğim bacım
acısını bölüştüğüm kardeşim
elbet bir gün
celladın elindeki zulüm döner kendine.
Direnmektir yaşamamın mihenk taşı
değirmen taşında öğüt acılarını
umudun, kardeşliğin, barışın ekmeği tatlı olur,
unu eleyip asma eleği duvara, eğilme
Unutma son sözü dik duranlar söyler...
£ce £rsoy___(200617)