YOL ARKADAŞIM
Ruhumu teslim edip teneşire konmadan
Çık gel, yol arkadaşım, beklemekten yoruldum Ömür nakti bitiyor son günümüz dolmadan Kalk ge,l yol arkadaşım beklemekten yoruldum Bırak’ta konuşayım sakın kesme sözümü Uğruna kınaladım iste iki gözümü Bayramdan sonra asla göremezsin yüzümü Bak gel yol arkadaşım, beklemekten yoruldum Yaş kemale erişti geçti gençlik çağları Hazana erdi çoktan gönlümüzün bağları Dizlerin dümdüz eder yol vermeyen dağları Yık gel, yol arkadaşım, bir başıma yoruldum Haberin yok toprağa konuldum diri diri Yağmaladım geçecek en güçlü köprüleri Sana havale ettim kaptansız gemileri Yak gel, yol arkadaşım, beklemekten yoruldum Dört duvar arasında perişanım sefilim Akıl yeter güç yetmez ecelime kefilim Güleser’in ölüyor akıbetten gafilim Tek gel, yol arkadaşım, beklemekten yoruldum GÜLESER YORULMAZ |
yola yakışmış bir şiir,
içinde nazı niyazı uzayan, insanın içine ferah mavilikler düşüren bir çağrı; yanıtsız kalmaz o yolda.
sitemvari olsa da az biraz.
Tebrik ederim, Saygılar.