yokluğunda..
zifir karası g/özlerim
gece kadar
üst üste ki
her gün yeniden sonuna uyanıyorum
gördüğüm rüyanın
sen..
acemi bir rüzgar
kendi savrulmuşluğunda
uçmaya çalışan
ikimiz ise;
nede çok kelime kendimize
aşkı öğretenime

öğretmenime..



(...)

Bir kadını izliyorum şimdi..
yarı açık unutulmuş kapıların çıplaklığında
topuklarından,
gömleğine
ve saçının her bir teline asılıyor gözlerim ki
çözüp/yırtıp ve kırıp tokatlar bulurken kendimi
silip tüm makyajlarını
ve gülüp/ağlayıp/dokunup unutacağım
darbe yapmışçasına derinlerime
boğulmak bu olsa gerek/suda..

kifayetsiz/görkemsiz sonuçların arifesinde
yazılmamış çehrelerin atlasında,
sana çoğalarak
azalarak sana..
sana/senler biriktirdim harf harf.

biliyorum..
ukala bir sessizlik var soluğunda ki
derin dip notlarından artmış
arsız/astarsız kelimelerini tekrarlıyor
iç/sel seslerin..

ya g-özlerin..
adresi belli olmayan sokaklar kadar ıssız ve tenha.
gündoğumlarına sus/lar biriktiriyor dudakların
bir şehir yaratmıyor değil mi bakışların.

biliyorum
balkonunda ölü papatya cesetleri
ve martıların günlük yaşama telaşları
sana baharı getirir gibi
yürek gölgemi dayıyorum sınırlarına ki
unut/ma; sonucu asla belli olmayan
istilalar böyle başlar.

neyse
neyse
her neyse..

ve bil ki sevgili;
dağınık,
kırgın ve yorgun bakışlarımı onarmak mümkün değil
erken kalktığın rüyalarda ki
tabirede gerek yok üç vakte kadar.
loş bir mutfak
karanlık bir salon
ve aç kalmış kuşlar.
eteklerinden tutup bacaklarına sürtüyorum kedi gibi
bu olsa gerek
tırmanış/ağrı ve yüksekTEN ki
aklımı rüzgarın serinliğine bıraktığımdan zamanlarda
iknada olamıyorum bağışla
tarifi imkansız kalabalıklar bul şimdi
ve çıkıp omuzlarıma/sarnıçsız
derinlerine atlarken sen
kaya kadar sert sus bana
en çok bana
doğmamış bebeklerinin katili olduğum için..





(...)