Sevgili Deniz; senin yazdığın şiirlerin içine girince yorum yazmak da kolay olmuyor,şiirin içinden çıkmak da.Yumruk yemiş gibi sersemletiyor insanı ve hep düşündürüyor.Öyle çarpıcı cümleler var ki şiirde.

Saymayı unutmuşum yalnızlık kere açıldığını kapının…

Bekledim …
‘’Kalk yatağına geç’’ diyen olmadı...gibi.Yalnızlık daha iyi anlatılamazdı sanırım.
Yüreğe kadar geliyor ve çarpıyor dizeler.İnsan ne çok şey buluyor kendinden.

Özellikle final bölümü ...Bir kaç dize sadece ama tüm bir hayatın hüzünlü hikayesi gibi.
Bu travmalar,dağılmalar,tutarsız adımlar...belki bunlarla da sevilir insan ama bir süre sonra tüm bunlar karşıdaki insana da geçiyor sanki bulaşıcı gibi.

Çok iyi bir şiirdi...çok şiirdi.

Sevgilerimle

Sevgi anlaşmak değildir
Nedensiz de sevilir
Bazen küçük bir an için
Ömür bile verilir

sanki bu sözler bu şiire cevap olsun diye yazılmış.

dur, kendi hikayemi anlatayım.

Zamanının önemi yok. Saat oda karanlığını hafiften keman sesi geçiyordu. Gözlerim kapalıydı. Tekli koltuğumda oturuyordum. O sesi duydum; “tık tık tık.” Kulak verdim. Ses penceremden geliyordu, yineledi; “tık tık tık” ağır ağır; her tık arası birkaç saniye. Göz kapaklarım ağır ağır açıldı. Uzandım perdeyi çektim; minik bir kuş. Hayır, hava soğuk değildi. Kuş alev alevdi. Pencereyi açtım elime sıçradı; yakmıyordu. Ona bakıyordum. Şaşkınlık üstü çok az korku. Kuş havalandı, kırmızı bir dudağa dönüştü. Beni ağzımdan öptü. Ve vücut bulmaya başladı. Önce bir çift göz, sonra burun… omuz… bacaklar… Onu içime çekiyordum. Hayır, hayır o içime akıyordu. Hayır, aslında… Ne önemi var! Zamanının önemi yok. O içimde, bir nefes… Aldığım verdiğim…

ne sen şiirsin ne de ben şair

Ve her âdem kırıktır uzunsa saçları
Vur mühre
Sonrası öfke ve ‘Kafka’ sebebidir
Esamesi bile okunmaz ‘Dost’oyevski’mizin
Ortası ilk heceyse Godot'yu Beklerken Beckett
Maksim Gorki'nin tabuttur Ana’sı
Albert Camus’un umuttur Veba’sı
Ve artık çok ‘Tols’toy’ değilsindir

Dene ….
Belki…
yeniden bitErsin….

dedi sanki dizeler

saygımla...