yakın hissetmemiştim hiç bu kadar ölümü
oysa seni yüreğime hapsetmiştim
mecalim yok bak nefes almaya
yokluğun da zaten yaşamıyorum ki

ayrılığın bu kadar zor geleceğini bilseydim
seni delicesine sevmez açmazdım yüreğimi
kar taneleri üşütmezdi ellerimi
ayaklarım morarıp buz kesmez
zemheri de tutmazdım üç beş nöbetleri

gidişinle başladı geri saymalarım
tık nefes içindedir ağlamalarım
kurusa da göz pınarlarım
dinmez yüreğimde sana olan yangınlarım

beni hayata bağlayan sen değil miydin
keşke kalbimde yer vermeseydim
görmeseydi gözlerim sussaydı dilim
ellerini tutup da seviyorum demeseydim
işte o zaman böylesine acımazdı içim
gidişinle yanmazdı yüreğim

demek ki yüreğinde yer yokmuş bana
yüzünde ki maskeyi de indirmedin
ben seni olduğun gibi sevdim
söylemeye ne cesaretin var
ne de karşıma çıkacak yüzün
yakıştırdın mı bu riyakarlığı etik mi sence
bit tatlı gülüşünle esir ettin kendine

başkasının mutsuzluğu üzerine
mutlu olunmaz bilmiyor musun
söyle yeniden sever mi yüreğin
bana dediğin gibi canım der misin

aldığın ahlar kalsın benden sana hatıra
bir gün çıkar senden beni hatırlarsın
elindekinin kıymetini yanındayken bilmedin
ya sev ya da hayatından sil beni
vakit çok geç olmadan

unuturum bir gün deme unutamazsın
sol yanım kalır sen de
yüreğinden çıkarsan da beyninden silemezsin
yaşlı gözlerle elveda diyemezsin...




Refik
31.05.2017
İstanbul