" t e l v i n "bir fon müziğinin nameleri gibiyim bu aralar biraz büyülü hüzünlü biraz her namesi yüreğe bulutlar indiren giydiren şahlanıp gözbebeklerinde kayıp bir kent yalnızlığını bir martının çığırtkanlığı benimkisi d-üşüyor yelkenleri mavi gök kubbemin ç-a(ğ)lıyor hayat senfonisi durakları es geçerek dört duvara sığmayan yusufçuk misali ateşe yürüyen hardan mı har telvinim işte seyir defterim de kayıp üstelik bu kaçıncı sahnesi hayatın bilmiyorum yüreğimi adımlayan kelimeler ruhumu damıtan cümlelerim kayıp postmodern bir resmin sürrealist esintisiyim nefesiyim boşluğun boğulmuşluğumun uzaktan uzağa seslenirken kendime gayya kuyularında yankılanıyor sesim öylesine esrik öylesine naçar melankoliğim melodisinde gecenin sesim rengini yitirdiği o günden beri serhoşum hoşnutsuzum bir martı özleminde gökyüzünün maskesiz kalmış yüzüm ayyuka çıkmış hüznün dedim ya melankoliğim bu aralar …. |
Nağme olacak o.