Kendimden vazgeçmiştim ;
beni tanıdığın zamanlar

vazgeçtiğim kendimi ;
getirdin diktin karşıma
ve vazgeçilmezin yaptın bir anda.

Bilemessin vazgeçtiğin kendinin ;
başka bir insanın vazgeçilmesi olması nasıl bir yüktür insana.

O alır taşır seni , sen  sen olmaya çalışırken.

Kırıklarını tamir eder ;
senin hala avuçların kanarken.

Gülmeyi öğretir yeniden
ve ağlamayı mutluluktan.

Onu izlerken ;
dokunmanın , hissetmenin , görmenin
ve koklamanın
bildiğin beş duyunun çok daha ötesinde birşeyler olduğunu farkedersin.

Hayat senin için iki kişiliktir artık 
hiç bir planın onsuz olmaz
ve o da sensiz plan yapmaz.

Çay yada şarap farketmez muhabbetin dibine inmek için.

Bazen o anlatırken

" beni dinlemiyormusun " der ,

oysaki sen kaybolup gitmişsindir seni senden alan gözlerin içinde.

İşte böyle birşeydir vazgeçtiğin kendini teslim etmek başka birine.

Beni tanıdığında kıyılarını kaybetmiş bir martıydım.

Konacak bir dalım kalmamıştı şu fani dünyada.

Sen yuvam oldun 
Kadınım oldun
Uğruna ölünebilecek kadar değerli oldun

ve vazgeçilmezim oldun

Kendimden vazgeçmiştim beni tanıdığın zamanlar

vazgeçtiğim kendimi ;
getirdin diktin karşıma
ve vazgeçilmezin yaptın bir anda.

Hakan Göktel