Kipler çoğaltıyorum aklımın tarhında,
Peşine düşüyorum kesilen ahkâmların
Belli ki ölüyorum Tanrım,
Üstelik ölüm ertesi bir ölüm:
Yine zikrimde sen yine kınımda rahmet
Hele ki sen iken esirgeyen.

Kıyama duran iç sesimden muzdarip,
Külliyen yalan demelere muhalif kim ise
Soluklanıyorum kara pencerede:
Evrenin tokadı gibi kapanan kapılardan geçmek istiyorum:
Ne çare?
Ne mümkün, demelerin yorgunuyum:
Aklımın çakıl taşlarına denk düşüyor evrenin kini
Ben ise boyutsuzluğumun kucağında,
Sancıların mağduru:
Keyfi yazmadığımı bil hani sen iki gözüm,
Başımın tacı yine evrenin hâkimi,
Gönlümün sureti.

O yangın ki,
Arda kalan bir iskelet yine
Görünmezin indinde,
Bir sabır taşıyım hani
Belki de körelmiş bir nimet,
Kâinat zaten itham yüklü
Olmasa idi keşke yalnızlığın asalet ile nikâhı!
Öyle ya, hüznüme nasıl sahip çıkardım
Belki de ermeyeceği kerametin bedellerini ödüyor
İnsanoğlu.

Yorgunluğu zümre bilmekse;
Aşka tutku diyenlere inat
Bir de evrenin yaratılışına biat:
Keşke çoğalsam eksileceğime;
Keşke üresem ölen hücrelerimden
Keşke kanıksalar tek kişilik hücremi de
İlişmeseler masumiyetin tınısına:
Belki de seçkin bir imgeyim nezdinde bilinmezin
Üstüme bol gelen mi yoksa
Peşrevi evrenin?

Bir de yükümlü ise sevgiye nazire eden alay’dan,
Kopup da geldiğim hangi yıldızsa
Keşke serpsem elimdeki son nimeti,
Bir de meşkine doyamadığım
Mazlumun ah’ını duysa ölü yanım:
Ölümden kasıt olmamalı mahremim,
Gönül gözünde yorgun bir izlek tadında sadece
Hâkimi evrenin
Ve kenetlendiğime delalet mademki
Sözcüklerin rahvan koşusu
Yine de duymazdan gelen kim ise
Hele ki fısıldarken nedamet denen besteyi kulağına
Ama usulca ama yalan yanlış.

Yeter ki çevirme beni son açtığın kapıdan;
İzin ver de geçeyim:
Ha lahitte bir ceset
Ha yazılmamış bir şiir
Bir de cahil cesareti iken biçilen kisve.