Üstüme hüzünle doğarsa güneş
Karanlıkta izler, yaralar beni.
Yokuşlar neyse de yorarsa eniş
Yürünmeyen düzler, yorarlar beni.

Herkes dürüst ol der olmak istemez
Doğru tartıp versen almak istemez
Çayı göle salsam salmak istemez
Kıştan önce güzler, sıralar beni.

Filistin, Irak’ım derin inliyor
Toplandı Yahudi serin dinliyor
Uzayda uydusu hemen anlıyor
Dua etmez bizler, daralar beni.

Meyveyi vermeden kırıldı dallar
İçi bozuk olan örtündü şallar
Göz açıp yummadan geçiyor yıllar
Yerin bulmaz sözler, paralar beni.

Çeteler birleşti hayat deminde
Saniye geçmiyor huzur, eminde
Yaşıyor insanlar kaygan zeminde
Dost sandığım yüzler, bereler beni.

Selâm versem ebat ölçüp biçerler
İş düşmeyecekse dönüp geçerler
Çay söylese rüşvet diye içerler
Anlam örtük gizler, pireler beni.

Doğrular kişiye göre değişik,
Çıkarlar uğruna beller eğişik,
Dursunî değişmez özden bağışık,
Bakar görmez gözler, karalar beni.

Dursun Yeşil – 02/04/2007